<<<ALS IK HET NIET ZIE,
DAN IS HET ER NIET>>>
1 november 2022
Uitstel leidt tot stress. We doen het allemaal. Met werk, met taken in huis, met het opruimen en uitzoeken van spullen.
De taak die je uitstelt groeit in je hoofd uit tot een monster dat niet te verslaan lijkt. Herkenbaar?
Ik kom heel veel doortastende en zelfverzekerde vrouwen tegen in werk, die, ondanks hun aanpakkende karakter, moeite hebben met opruimen en wegdoen van spullen.
“Ja, dat doe ik nog wel een keer.”
“Ik heb daar nu geen tijd voor.”
“Het ligt me niet in de weg.”
“Ik zie het toch niet.”
Al die spullen dragen energie met zich mee. Uitgestelde beslissingen manifesteren zich aan de oppervlakte als onrust, slecht slapen en stress.
Waarom?
In die stapel spullen zitten zoveel dingen waar keer op keer een beslissing over genomen moet worden:
houden – weggooien – weggeven?
Al die beslissingen stapelen zich op.
Elk item, elk ding, klein of groot, roept onbewust een emotie en een herinnering op die zich opslaat in je lichaam.
En ook al die gevoelens, daar willen we vaak niet aan beginnen.
Het voelt als een te grote taak, die we niet aankunnen. Het monster is niet meer te overzien.
Ik zie dat bij mijn klanten ook. Al die spullen dragen ze toch ergens met zich mee, in hun onderbewuste. Zo ook bij C.
Ze was al meer dan 10 jaar weduwe, had ondertussen een andere relatie gehad (die inmiddels ook weer over was), maar was er toch nooit aan gaan staan om écht alles wat ze met haar overleden man had verzameld, uit te zoeken.
Toen we samen aan de slag gingen, kwamen emoties naar de oppervlakte. Ze voelde zich onrustig.
Ze vertelde me dat ze het zo moeilijk vond om het alleen te doen. Ze had het ook geprobeerd met vriendinnen samen te doen, maar die staan te dichtbij.
Tijdens het uitzoeken verzandden haar vriendinnen dan in het ophalen van herinneringen, waardoor aan het einde van de middag ze nog steeds met alle spullen achterbleef, nadat haar vriendin weer naar huis was gegaan.
Ik vroeg haar wat ze zo lastig vond.
Ze zei: “aan al die spullen zitten zoveel herinneringen. Als ik het weg doe, dan ben ik bang dat ik die herinnering
en dat gevoel dat erbij hoort kwijt raak.”
Toen de spullen weg waren, miste ze ze niet. En de herinneringen en gevoelens waren niet met de spullen verdwenen. Doordat ze dingen had weggedaan, kwam er juist weer meer ruimte in haar hart. Ruimte voor rouw en opbouw, waardoor ze meer in contact stond met haar lichaam en met haar gevoel.
De mooie herinneringen en gevoelens bewaren we in ons hart en in onze ziel. Daar hebben we minder ruimte voor als we onszelf omringen met spullen die we niet los kunnen laten.
Moeten we dan van alles waarbij we emotie en herinnering voelen afscheid nemen?
Zeker niet.
Als je eenmaal gaat opruimen en uitzoeken kom je ook spullen tegen, waarvan je vergeten was dat je die had.
Waarvan je dacht dat je daarbij heel veel emotie zou voelen en dat het te moeilijk zou zijn om dat weer vast te houden, maar dat onverwachts ineens een warm gevoel in je naar boven haalt en je troost geeft.
Souvenirs van reizen die ik met mijn vorige partner heb gemaakt. Ik heb er goede herinneringen aan, en daarom staan ze op een mooie plek in onze kast.
En juist díe spullen, die ga je ineens weer zien, weer koesteren.
En die geef je een mooie plek in je huis of je leven: want die zorgen voor jou.
Die geven jou rust en maken je blij en gelukkig als je ze om je heen hebt.
Je kon ze alleen niet meer zien door al die andere dingen die eromheen lagen en stonden en die je letterlijk het zicht ontnemen.
Als het dan gelukt is, voel je je lichter, opgeluchter, gelukkiger. Je gaat door met díe dingen die iets bijdragen aan jouw levensgeluk.
En die andere spullen: die laat je los. Dat betekent niet dat ze geen betekenis voor je hebben. Maar ze dragen niet meer bij aan jouw leven en jouw levensgeluk, en dus kun je ze met een gerust hart wegdoen.
Happy organizing 
Liefs, Lotte