Ze staat voor me met tranen in haar ogen. Ik zie haar worsteling en voel haar verdriet.

Haar man is inmiddels iets meer dan 2 jaar geleden overleden en zij moet en wil door met hun twee kinderen die inmiddels in de puberteit beginnen te komen. 

Ze vertelt me dat, naast de jas op de kapstok, ze ook nog veel kleren en spullen van haar man op een kamer heeft liggen, maar dat ze die deur dichthoudt. 

Elke keer dat ze langs die deur loopt, voelt ze spanning in haar lichaam, meerdere keren per dag. 

Haar kinderen beginnen er ook last van te krijgen. Die zeggen niet veel, maar ze merkt dat ze last hebben van haar spanning over die spullen. 

We gaan zitten en ik vraag haar of ze al op andere manieren heeft geprobeerd om op te ruimen. 

“Ja”, zegt ze, “met een vriendin, maar die ging er veel te snel doorheen. Het is zo confronterend, maar zij vond dat heel veel dingen ‘gewoon weg konden, toch?’, en dat vond ik zo moeilijk. 

“Wat was daar zo moeilijk aan?”, vraag ik.

“Het ging gewoon veel te snel. Ik kon het niet aan, ik moest heel veel huilen en het deed zo’n pijn. We moesten stoppen. Daarna durfde ik er niet meer aan te beginnen, omdat ik bang was dat het weer zo moeilijk zou worden.”

“Wat voel je dat je het nu toch weer wilt proberen, met mij?” 

“Omdat ik er last van heb dat ik weet dat die spullen in die kamer liggen. Het geeft me spanning, het zit continu in mijn hoofd en daar word ik heel onrustig van. Ik wil toch een stap zetten in mijn leven opnieuw vorm te geven. Maar het mag niet te snel gaan.”

Ik beloof haar dat we het in haar tempo doen en de tijd nemen.

Heb jij je partner een tijdje geleden verloren en ervaar je weer wat veerkracht om de regie over je leven terug te pakken, op jouw manier?