“Ik vind het zo moeilijk om eraan te beginnen”, zegt ze tegen me.
“Ik wil echt weer een stap vooruit in het leven maken, maar door die spullen komt er weer zoveel terug.”

Als mens zijn we bang om los te laten wat we hebben. 
Immers, daarvan weten we wát we hebben, of het nu wel of niet goed voelt. 
Van het onbekende, dat achter dat loslaten ligt, weten we niets. 

En die onwetendheid maakt angstig en onzeker en dus houden we vast aan wat er nu is. 

Dat geldt voor relaties, voor werk, voor overtuigingen en gedachten, en evenzeer ook voor spullen en bezittingen. 

“Ik weet dat ik iets met die spullen moet, maar ik ben zo bang dat ik dan zoveel vergeet van wat we samen hadden.”

Ik luister naar haar en laat het er zijn. 
Het laatste wat ik doe is meteen in de oplosmodus springen of dingen roepen als ‘maar ja, hij is nu al meer dan 2 jaar niet meer in je leven, dus misschien wordt het tijd om verder te gaan.’
Dat horen de vrouwen die ik help namelijk al continu terug van vrienden en familie.
Rouw, of het nu na overlijden, relatiebreuk of scheiding is, laat zich niet vertalen naar een tijdspanne. 
Iedereen ervaart het anders.

Ik zie het zo: die spullen die ze nog hebben zijn, zeker in het geval van een overlijden, het laatste tastbare dat iemand nog van haar partner heeft. 

Soms heeft het nog de geur van hem, soms de vorm van zijn lichaam, en door er alleen al naar te kijken kun je hem zo weer voor je zien. 
Alsof hij er weer even is.  
En daar ga ik voorzichtig mee om. 

Hoe beginnen we dan wel? 
Door eerst samen te onderzoeken wat het einde moet worden. 
Ik stel vragen als: 
“Hoe zou het eruit zien als het lukt om dingen los te laten?
Hoe voel je je dan?
En wat voor impact zou dat hebben op je leven?”

Door dat uit te spreken, creëren we een baken.
Een baken van licht in de verte waar we samen naartoe werken. 

Ben jij toe aan loslaten en wil jij een stap vooruit zetten, maar weet je niet hoe?
Stuur me een DM of mail naar info@lottevanaerle.nl. 

Dan creëren we samen jouw baken .

Liefs, Lotte